Een toeschouwer schreef een stukje over de musical Blood Brothers.
Uitgevoerd door de Musicalvereniging Zwaag.
“Oh!!”. Achter me klinkt en gesmoorde kreet. Het grote keukenmes trilt nog na. Met ferme
kracht wordt het snijvlak in de toneelvloer geramd. De confrontatie tussen Jonkers en Van
Leeuwen bereikt een kokend hoogtepunt. “Mijn huis uit! Verdwijn!”
En terwijl de punt van het mes met enige moeite uit de vloer wordt getrokken, raast de
musical Blood Brothers voort. Ik zit in mijn stoel geklemd en haal weer even adem. Het
verhaal grijpt me bij m’n strot. Vol overtuiging gebracht door musicalvereniging Zwaag.
Hoezo ontspannen avondje musical kijken? Blij worden van licht vermaak, biertje doen en
na afloop iedereen op zijn schouders slaan. Niet dus. Blood Brothers intrigeert, boeit, raakt.
Als toeschouwer moet ik af en toe even bijkomen. Een ritje in de emotionele achtbaan die
Blood Brothers heet, is niet altijd even ontspannen. Wel te gek, maar ik word diverse keren
keihard uit mijn comfortzone getrokken. Blood Brothers reikt tot diep in je hart. En na
afloop van de rit denk je maar één ding: “Ik wil nog een keer.”
Regisseur Peter Groenendijk sleutelt al jaren succesvol aan het DNA van de vereniging. Hij
kan immer vertrouwen op een ijzersterke casting. De spelers verdienen lof en een groot
compliment dat ze iedere keer zich uiteindelijk over durven te geven aan het stuk. Want
het is niet makkelijk. Als je in het recente verleden glorieuze successen hebt behaald, volle
zalen hebt laten stuiteren van geluk en je je continu hebt gevoed met het terechte ovationele applaus…. en dan staren de tweelingbroers Eduard en Mickey je ineens aan. Een groter contrast met eerdere producties is nauwelijks denkbaar.
Als je als spelersgroep vervolgens de strijd aangaat, je grenzen opzoekt, offers brengt,
twijfels kent, maar ondanks alles doorzet en werkelijk alles geeft, dan kan de beloning
niet uitblijven. Zonder wrijving geen glans! Die glans wordt een heldere schittering, als het
publiek een minutenlange staande ovatie geeft. Een applaus dat eigenlijk niet stoppen wil
en maar blijft doorgaan. Ik heb dat nog niet eerder in Zwaag gezien.
Uiteraard let ik extra op vriendin Marije. Ze speelt de rol van mevrouw Van Leeuwen. Ze
sluit een pact met de duivel en wordt daar steeds aan herinnerd. Langzaam wordt ze gruwelijk verteerd door haar angsten en haar duivelse dilemma. Ze gaat kapot en neemt me er met huid en haar in mee. Ik durf haar soms niet eens meer aan te kijken. Maar er is geen ontsnapping mogelijk. En dan het koor, dat als één stem oordeelt en veroordeelt. Zich soms gedisciplineerd terugtrekt en dan ineens de spelers en het publiek snoeihard confronteert.
De vertellers, die met de juiste toon het dramatische verhaal omlijsten. En natuurlijk de hoofdpersonen van het verhaal. Eduard en Mickey spelen werkelijk hartveroverend.
Maar laat ik voorzichtig zijn. Ik wil het succes van Blood Brothers niet ophangen
aan slechts een aantal personen. Daarmee doe ik mensen tekort. Alle betrokkenen
verdienen lof, respect en een diepe buiging.
Ik heb me weleens eerder afgevraagd waar de grens ligt van deze groep alleskunners. Daar stap ik nu vanaf. De enige vraag die ik mezelf stel is welk cadeau ik volgend jaar mag uitpakken in De Witte Valk. Want deze vereniging is een geschenk voor het dorp!
Chris Wobben
